Genoegen nemen met wat je al hebt, waarde hechten aan de momenten in het hier en nu, dankbaarheid.
Wat je hebt, is genoeg – maar is dat ook echt zo?
Het klinkt zo vanzelfsprekend, iets wat we van jongs af aan vaak horen: "Wat je hebt, is genoeg." Toch zie ik in de praktijk vaak iets heel anders gebeuren. In de meeste gesprekken komt het weer terug:
"Heb je die nieuwe krultang al gezien?"
"Ik ben net naar de stad geweest voor nieuwe spullen en heb weer veel te veel gekocht."
"Ik ga toch maar een nieuwe auto kopen, want waar ik nu in rij is niet meer goed genoeg."
De laatste tijd merk ik steeds sterker dat de samenleving gevangen lijkt te zijn in de greep van materialisme: kopen, kopen, kopen. We streven voortdurend naar meer, nieuwer, beter, handiger – om maar mee te draaien in de eindeloze cyclus van 'vernieuwing'. Grote bedrijven en de marketingwereld weten precies hoe ze je het gevoel kunnen geven dat je iets nodig hebt, door de boodschap over te brengen dat je iets mist of tekortkomt. Dit gevoel van gemis lijkt wel een van de grootste angsten die we met ons meedragen.
Onlangs, toen ik in het ziekenhuis lag, sprak ik hierover met een oudere dame. Ze vertelde over haar kinderen en kleinkinderen, die in elk gesprek alleen maar praatten over verbouwingen, nieuwe spullen of de volgende aankopen. Ze vertelde hoe dit haar eenzaam maakte. Ze miste gesprekken die dieper gingen: over hoe het echt gaat, waar je staat in het leven, wat je inspireert en wat je verlangens zijn.
Zelf merk ik dat al die spullen meer onrust brengen dan echte tevredenheid. Daarom ben ik al een tijd bezig met een minimalistische levensstijl, maar het blijft een uitdaging. De constante druk vanuit mijn omgeving en social media maakt het niet altijd makkelijk om deze weg te volgen.
Wat me altijd heeft geïnspireerd, is de eenvoud van de levensstijl van bijvoorbeeld monniken of spirituele leraren. Hoe zij, met zo min mogelijk materie, toch diepe voldoening ervaren. Ik geloof daar echt in. Al die spullen die we denken nodig te hebben – aangemoedigd door social media en de maatschappij, die ons constant vertellen dat de nieuwste aanwinst ons gelukkig zal maken – zijn vaak maar een illusie. Als ik kijk naar de mensen om mij heen die mij geïnspireerd hebben, zijn dit vaak de mensen die niet streven naar 'meer', maar juist genoegen nemen met wat al is.
De waarheid die ik steeds meer voor mezelf ontdek, is dat spiritualiteit en minimalisme hand in hand gaan. Pas wanneer je echt tot het besef komt dat materieel bezit je niet werkelijk gelukkig maakt, ontstaat er echte rust en voldoening. Mooi meegenomen is dat je daardoor ook meer geld, tijd en energie overhoudt. Je ervaart minder afleidingen en minder stress. En last but not least: dankbaarheid voor wat je al bezit, wat vaak niet in de materialistische dingen zit, maar in de momenten van verbinding – met jezelf en daarmee met een ander.
The less you have, the more free you are.
Minimalisme, als levensstijl, betekent niet alleen minder bezitten, maar vooral meer ruimte maken voor de dingen die écht belangrijk zijn: verbinding, zelfreflectie, innerlijke rust. Het is een terugkeer naar eenvoud en het bewust kiezen van wat je om je heen wilt hebben. Je leert te onderscheiden tussen wat je echt nodig hebt en wat je jezelf hebt aangeleerd te willen. Dit is ook de kracht van spirituele tradities zoals het boeddhisme, waar het streven naar verlichting vaak gepaard gaat met het loslaten van materiële verlangens. Door bewust te kiezen voor minder, creëren we ruimte voor meer betekenisvolle ervaringen, voor innerlijke groei en voor een dieper gevoel van vervulling.
Wanneer je pas echt beseft dat geen enkele materiële bezitting, hoe 'mooi' of 'handig' ook, je innerlijke leegte kan vullen, dan ontstaat er ruimte voor echte vervulling. Je hoeft niet meer op zoek te gaan naar de volgende aankoop om je gelukkig te voelen. In plaats daarvan komt er rust wanneer je tevreden bent met wat je al hebt – en wanneer je je richt op dat wat echt belangrijk is
Reactie plaatsen
Reacties