Verliefd worden, terwijl je hart nog gebroken is.
De vreugde van nieuw leven verwelkomen,
terwijl je met tranen een dierbare mist.
Een nieuwe plek creëren om je passie te laten stromen,
en een plek verlaten die niet meer kon komen.
Voelen dat je verbonden bent
met alles wat om je heen bekend,
zelfs als de leegte je zachtjes herkent.
De tegenstellingen van het leven:
verdriet en vreugde, liefde en vrees,
verbinding en eenzaamheid,
begin en afscheid,
leven en het einde dat je vreest.
Het idee zo klein te zijn,
en toch oneindig als de zee.
Zo weinig dat er lijkt te veranderen,
maar misschien verandert juist álles mee.
Je wilt je vasthouden aan wat je kent,
maar het brengt je terug waar je al bent.
Je probeert te sturen wat je voelt,
hoe je het beleeft, hoe je het bedoelt —
maar het lukt niet,
en er is niets anders dan
overgave aan wat je ziel nu ziet.
Overgave aan de stroom,
aan het contrast, de schaduw, de droom.
Niet langer als tegenpolen naast elkaar,
maar als verweven krachten, zuiver en klaar.
Want is pure liefde niet pas te verstaan
als je de angst durft aan te gaan?
Is vreugde niet dieper en oprecht,
als ook verdriet in je hart is gelegd?
En voel je de verbondenheid pas als geheel,
wanneer je de eenzaamheid echt hebt doorleefd als deel?
Het leven en de dood —
geen los verhaal, geen strijd, geen spijt.
Maar dansend naast elkaar
in hetzelfde eeuwige licht,
dat jou begeleidt.
Tegenstellingen van het leven —
ik omarm ze zacht,
ze maken mij compleet
in hun eigen kracht.
Reactie plaatsen
Reacties