Varanasi, heilige stad.

De eerste keer in India en dan gelijk aankomen in een levendige, authentieke plek als Varanasi. Een plek waar mensen uit heel India uren voor reizen om hiernaartoe te gaan en in het heilige water van de Ganges te baden. Een plek waar, overal waar je ook kijkt, leven is: koeien die over straat lopen, honderden straathonden, geiten die je in de deuropening aanstaren, mensen die midden op straat liggen te slapen, bezig met de alledaagse dingen om simpelweg te overleven. Ze lijken niet bezig te zijn met wat er gisteren is gebeurd of wat hun morgen zal brengen. Ze zijn in het hier en nu, aan het overleven.

Het verkeer is vol met tuktuks, brommers, auto’s, fietsen en koeien die door de straten lopen, waar keurig voor wordt gestopt. Een georganiseerde chaos, want op de een of andere manier kom je altijd weer op je bestemming terecht.

Wanneer ik door deze straten loop, kan ik ontspannen. Er is geen ruimte voor andere gedachten, omdat je zoveel waarneemt van de mensen om je heen dat je automatisch wordt meegenomen in het moment. ’s ochtends om 05:00, bij zonsopgang, langs de Ganges lopen om te zien hoe het leven hier zich ontwaakt. De baba’s uit de bergen die in tenten langs het water verblijven en gezamenlijk muziek maken. Sommigen hebben volledig afstand gedaan van al het materialisme en bedekken hun lichaam enkel met witgrijs as.

De mensen zijn samen, overal waar je kijkt. Of het nu de mensen zijn die langs het water slapen (en dat zijn er echt enorm veel), of in de tenten die ze zelf hebben gemaakt. Er is een sterke samenhorigheid. Dit zijn plekken waar overleven vaak centraal staat, en samen zijn is dan ook een must, of zelfs een voorwaarde om te kunnen overleven. Rituelen, meditatie, klanken, mantra’s: je kijkt je ogen uit wanneer je hier ’s ochtends, maar ook ’s middags of ’s avonds, langsloopt. Dit zijn plekken waar je weer echt voelt dat je leeft. De dagen lijken langer, je staat vroeger op, en je bent buiten.

Langs de Ganges zie je mensen baden, en er zijn twee plekken waarop je brandstapels ziet. Op deze brandstapels worden mensen die zijn overleden vanuit heel India (en soms zelf uit anderen landen) gebracht om hier, bij het heilige water van de Ganges, ondergedompeld te worden en vervolgens op de brandstapel gecremeerd te worden. Het kan zes uur duren voordat alles is verbrand. Het bijzondere is dat dit proces per ‘ziel’ verschilt. Bij een ‘kwade ziel’ kan het uren duren, terwijl het bij een ‘pure ziel’ veel sneller gaat.

Op deze plek, waar je letterlijk kunt zien hoe de lijken in het water worden ondergedompeld en kunt toekijken hoe ze verbrand worden, voel ik zo sterk dat hier het taboe rondom de dood op een bijzondere manier wordt doorbroken. Het voelt niet verkeerd, maar juist heel puur om de dood op deze manier te ervaren als onlosmakelijk onderdeel van het leven. Vijay vertelt me dan ook, terwijl we de voeten nog zien op de brandstapels, dat leven en dood hier nauw met elkaar verbonden zijn. Een hindoe ervaart de dood als een bevrijding. De overledene kan overgaan naar een nieuw bestaan, dat, afhankelijk van zijn karma – de combinatie van goede en slechte daden – in verschillende levensvormen kan reïncarneren. En dat is ook wat ik hier voel. Ik vind het zo’n mooie manier van kijken naar en afscheid nemen van het leven, dat ik hierdoor opnieuw geïnspireerd raak door dit land.

De manier waarop vooral de hindoes hier leven, dankbaarheid tonen, vertrouwen hebben in hun levenspad, en oprecht geloven in karma, is iets wat ik weer meeneem als levenslessen van deze reis. Overgave aan het pad en vertrouwen hebben in je pad, zelfs wanneer dit zich in deze omstandigheden voordoet, daar kan ik nog veel van leren.

Ook nog wat mooie citaten van Osho:

De dood is het hoogtepunt van het leven

“Het grootste mysterie in het leven is niet het leven zelf, maar de dood. De dood is het hoogtepunt van het leven, de uiteindelijke bloei. De dood is de conclusie van je leven, je eindbestemming. Het leven is een reis naar de dood. Hij komt dichterbij vanaf het allereerste begin. Vanaf het moment dat je geboren wordt, begin je je te begeven naar de dood.

En de grootste ramp die de mens is overkomen, is dat hij tegen de dood is. Als je tegen de dood bent, betekent het dat je het grootste mysterie mis zult lopen, dat je het leven zelf mis zult lopen – want dood en leven zijn op een diep niveau met elkaar verbonden; het zijn niet twee verschillende dingen. Het leven ontwikkelt zich en de dood is er de bloei van. De reis en het doel zijn niet van elkaar gescheiden: als het doel bereikt is, eindigt de reis.”

Osho